بالانس ایستگاهی و روکار هر دو برای بالانس اجسام دوار به کار می رود. تفاوت این دو بالانس را  در این مقاله به خوبی مشخص می کند و توضیح می دهد که هر کدام چه حسن و چه عیبی دارد

بالانس ایستگاهی

برای بالانس استاتیک تایر کافی است تایر را از روی محور چرخ باز کنیم و بر روی محور دستگاه بالانس ببندیم در این حالت با چرخش سرعت ثابت تایر برروی محور دستگاه میزان نابالانسی تایر مشخص می شود که در نهایت با افزودن مقداری سرب. این نابالانسی رفع می شود

بالانس روکار

در بالانس روکار، دیگر دستگاه نیازی نیست که تایر را از روی محور چرخ باز کنیم. فقط کافی است دستگاه بالانس روی کار را بر روی چرخ سوار کنیم در این حالت اتوموبیل را از حالت دنده خارج می کنیم و چرخ را در حالت آزاد و مجاز به چرخش قرار می دهیم. بالانس روی کار شروع به چرخاندن چرخ می کند و در این حالت میزان نابالانسی چرخ مشخص می شود که همانجا با اضافه کردن سرب این میزان نابالانسی رفع می شود.

مزایا و معایب

حسن روش ایستگاهی این است که با باز کردن چرخ تمام عیوب به صورت چشمی بررسی می شود و سرب زدن به پشت رینگک بهتر انجام می شود اما عیب این روش این است که فقط رینگ و تایر بالانس می شود و بقیه اجزا قابل بالانسینگ نیست

حسن روش بالانس روکار این است که چون نابالانسی چرخ از همه اجزای تایر و رینگ و حتی پیچ های آن و سر پولس ایجاد می شود همه این اجزا در واقع با هم بالانس می شود. اما از آنجا که چرخ باز نمی شود عیوب دیگر از چشم پنهان می ماند که عیب این روش محسوب می شود.